του Αργύρη Καλλιανιώτη
Όταν ένα κρασί μπει στο τραπέζι, στον πλέον φυσικό χώρο του, πλάι σε φαγητό, συντρώγεις μαζί του. Είναι σαν να του κάνεις το τραπέζι. Γιατί κάθε κρασί που συνοδεύει το φαγητό σου είναι, τελικά, ένας έξτρα συνδαιτυμόνας. Αφού συστηθείτε, δηλώνει με κάθε ειλικρίνεια τι του αρέσει και τι όχι από ό,τι σερβιριστεί. Στο δίνει, μάλιστα, να το καταλάβεις για τα καλά, μέσα στο ίδιο σου το στόμα.
Οι συστάσεις με το Sigma Red 2019 ξεκίνησαν από την ετικέτα. Μινιμαλιστική, υπονοεί πως σημασία έχει το ζουμί. Πληροφορεί για την προέλευσή του, τα Άβδηρα Ξάνθης και συγκεκριμένα το χωριό Μάνδρα. Προειδοποιεί δε πως η ικανότητα του να ζαλίζει φτάνει το 13% αλκοόλ και πως φρέσκο όπως είναι θέλει δροσιά: 13, έως 15οC μάξιμουμ. Αλλιώς δεν περνάει καλά και το ίδιο θα πάθει όποιος το παρακούσει. Λέει και για τα σταφύλια του, παμίδι, σιρά και μερλό και βέβαια πως η οικογένειά του είναι οι Οίνοι Σγουρίδη. «Παναγιώτης και Αναστασία», προσθέσαμε, για να του δείξουμε πως κάτι ξέρουμε κι εμείς. Εγκωμιάσαμε δε το φωτοβολταϊκό πάρκο 20Kw εντός του αμπελώνα του, για μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος και τη γη που αυτός πατάει: με ψαμμιτικά πετρώματα (πέτρα Μάνδρας) των λόφων κοντά στη λιμνοθάλασσα Λαφρούδα, που είναι σημαντική για τη διαμόρφωση ευεργετικού μεσοκλίματος (ας είναι καλά ο ιστότοπος της έκθεσης Οινόραμα, απ’ όπου πήραμε πληροφορίες). Για την ελληνική δε ποικιλία από τις τρεις του Sigma Red (25% παμίδι, 35% σιρά, 40% μερλό) κάναμε και λίγο τους έξυπνους. Αναφέραμε την άχρηστη πληροφορία της ημέρας, πως Pamidi λέγεται και ένα χωριό στην Ινδία, στην περιοχή Ανανταπούρ, της πολιτείας Άντρα Πραντές, στα νοτιοανατολικά της χώρας (το βρήκαμε στη wikipedia). Γιατί τέτοια λεγόμενα ταιριάζουν σ’ ένα τραπέζι, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουν τα φαγητά. Κάπου εκεί βρήκαμε την ευκαιρία να ευχηθούμε «με το καλό το οινοποιείο», γιατί οι Οίνοι Σγουρίδη προς το παρόν δεν διαθέτουν.
Ωστόσο, βιαστικοί κι εμείς, βιαστικό κι αυτό, το Sigma Red 2019 είχε ήδη μπει στο ποτήρι.
Ελκυστικά ζωηρό, το πορφυρό χρώμα του με ρουμπινί ανταύγειες είναι αδιαπέραστα βαθύ.
Αντίθετα, διαπεραστική είναι η εξωστρεφής μύτη του. Σύνθετη, απλόχερα έφερε στο τραπέζι αγιόκλημα, νότες καραμέλας, μελανιού, χαρτονιού και φυτικότητας, πλάι σε φρούτο κοκκινόσαρκης βανίλιας και νύξεις γλυκού κουταλιού καρπούζι. Μας θύμισε δροσιστικά και ροζέ, εκτός από φρέσκο ερυθρό.
Το είπαμε και απάντησε: «ναι, αλλά οι τανίνες…». Οι ροζ εντυπώσεις υποχώρησαν, κάνοντάς μας να κοκκινίσουμε. Όντως στο ζουμερό στόμα, η αναζωογωνητική και ευχάριστη στυφάδα κόκκων καλοφτιαγμένων τανινών είχε και περιορισμένη πικράδα, την οποία γλυκαίνει ικανοποιητικά το αλκοόλ. Το δε φρούτο είναι εκεί και μάλιστα με πλούτο. Το Sigma Red ολοκλήρωσε με διαρκή επίγευση γλυκιάς αίσθησης, παρφουμαρισμένη διακριτικά με άρωμα ελιάς Καλαμών.
Μετά από τις συστάσεις και αφού έσπασε ο πάγος, αυτός που διατήρησε το κρασί στη σωστή θερμοκρασία, ήρθε το πρώτο πιάτο.
Ένα ογκρατέν αυγών σε ζωμό κοτόπουλου, με κομμάτια κοτόπουλου.
Δυστυχώς, έστεψε με αποτυχία την έναρξη του γεύματος.
Δεν άρεσε καθόλου στο Sigma Red.
Ήταν, βέβαια, παρακινδυνευμένη επιλογή, όπως σχεδόν κάθε μία που περιέχει wine-killer αυγό και δη προσφερόμενο σε κόκκινο κρασί.
Είπαμε, όμως, λόγω τυριού, κοτόπουλου, επειδή είναι φρέσκο κόκκινο, μήπως… αλλά δεν…
Η ευγένεια του Sigma Red το προσπέρασε διακριτικά και περάσαμε στα λαδερά.
Τα επιλέξαμε σκεπτόμενοι πως θα αρέσουν σε ένα φρέσκο ερυθρό οίνο, όπως αρέσουν και στους ροζέ (εκεί, εμείς, επιμονή…).
Ωστόσο, όντως, τα κοκκινιστά φασολάκια με καρότο και μπόλικο μαϊντανό άρεσαν πολύ στο κρασί και στη φυτικότητά του.
Ο επίσης κοκκινιστός αρακάς με καρότο και αρκετό μπαχάρι, όμως, το κάλυψε.
Το κρασί το προσπέρασε, έθεσε τη γενναιόδωρη επίγευσή του ως αποτελεσματικό αντίδοτο και χάρηκε την, ευτυχώς, καλύτερη συνέχεια.
H συνοδεία αρωματικού ταϊλανδέζικου ρυζιού με κρόκο Κοζάνης και στα δύο λαδερά καθόλου δεν του κακοφάνηκε.
Το επόμενο πιάτο ήταν μια καλοκαιρινή πάστα με σπαγγετίνι ολικής άλεσης με κολοκυθάκια, σε σάλτσα με τυρί κρέμα, εστραγκόν και πιπέρια τεσσάρων χρωμάτων.
Μαζί με τα φασολάκια, ήταν το έως τότε πιάτο που ικανοποίησε περισσότερο το επιλεκτικό, τελικά, Sigma Red 2019.
Τόσο λόγω της φυτικότητάς του, γάντι για τα κολοκυθάκια, όσο και λόγω του τυριού, που όπως φάνηκε και στη συνέχεια αγαπά πολύ αυτό το κρασί.
Το δε κοτόπουλο σούβλας, που ακολούθησε, έφερε το κρασί στα ίσα του.
Σχεδόν όπως κάθε ερυθρό κρασί που σέβεται τον εαυτό του, μία αδυναμία έχει κι αυτό: τις πρωτεΐνες.
Άφθονες στο κοτόπουλο, όπως τις γλυκαίνει η σούβλα, μελώνοντας το λίπος της πέτσας του, ταίριαξαν εξαιρετικά και με τη λίγο γλυκιά αίσθηση της επίγευσης του κρασιού.
Μαζί δε με λίγο ρύζι που είχε μείνει από τα λαδερά, το Sigma Red 2019 έδωσε τα ρέστα του.
Οπότε, το κυρίως μέρος του γεύματος έκλεισε με τον αντίθετο τρόπο απ’ αυτόν που άνοιξε.
Μετά από αρκετή ποσότητα φαγητού τα τυριά φάνταζαν περιττά, αλλά βγήκαν.
Άλλωστε, το Sigma Red ισχυριζόταν από ώρα πως λατρεύει τα τυροκομικά, το έδειξε με την πάστα και τελικά μόνο ψέματα δεν έλεγε.
Τόσο, λοιπόν, το πηχτόγαλο Κρήτης, ένα τυρί που μάλλον το φανταζόμασταν με λευκό κρασί, όσο και η αυστριακή φρέσκια γκούντα ξετρέλαναν το κρασί μας.
Απογειώθηκαν δε και αυτά. Δεν είναι τυχαίο που αμφότερα περιέχουν αρκετές πρωτεΐνες.
Τα προσφέραμε στο κρασί μας με ντοματίνια (που έξυπνα δεν ακούμπησε, δεν του ταίριαζαν) και παξιμάδια ολικής άλεσης από την Ελαφόνησο (που δικαίως η συνύπαρξή τους δε του έκανε εντύπωση).
Κοιτάζοντας ξανά το μεγάλο S στην ετικέτα του Sigma Red 2019 σκεφτήκαμε: «Super περάσαμε» και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για άλλο ένα μπουκάλι του.
Δημοσιεύτηκε στο savevintage2019.gr
Ωστόσο, βιαστικοί κι εμείς, βιαστικό κι αυτό, το Sigma Red 2019 είχε ήδη μπει στο ποτήρι.
Η ευγένεια του Sigma Red το προσπέρασε διακριτικά και περάσαμε στα λαδερά.
Το επόμενο πιάτο ήταν μια καλοκαιρινή πάστα με σπαγγετίνι ολικής άλεσης με κολοκυθάκια, σε σάλτσα με τυρί κρέμα, εστραγκόν και πιπέρια τεσσάρων χρωμάτων.
Μετά από αρκετή ποσότητα φαγητού τα τυριά φάνταζαν περιττά, αλλά βγήκαν.
«Έχουμε εγκαταστήσει ένα μικρό φωτοβολταϊκό πάρκο. Επίσης, τα κατάλοιπα της οινοποίησης πηγαίνουν για κομποστοποίηση».
Η Οινοποιία Σγουρίδη υπήρξε το όραμα του Παναγιώτη και της Αναστασίας Σγουρίδη, οι οποίοι βασισμένοι στο μεράκι τους και την παράδοση της οικογένειας στην ποτοποιία, έκαναν στροφή και δοκίμασαν την τύχη τους στην οινοποιία. Έτσι, δημιούργησαν σταδιακά μέσα στην περίοδο 2000-2005 έναν ιδιόκτητο αμπελώνα εκατό περίπου στρεμμάτων, στην πλούσια σε ιστορία, περιοχή των Αβδήρων, για να φέρουν και πάλι στο προσκήνιο το εύγευστο κρασί της Θράκης.
